Filozoficznie


Dzień, w którym zacząłem myśleć Dzień, w którym zacząłem myśleć przywitał mnie rojem pytań natrętnie buczących nad głową. Wkładałem w ich głodne pyski naprędce sklecone odpowiedzi, lecz to je tylko rozwścieczało. Przerażony, chciałem wrócić do twierdzy dziecięcego światka, gdzie słońce było słońcem, wiatr wiatrem, śmiech śmiechem, płacz płaczem, Pan Bóg Panem Bogiem, gdzie na klombach nieboskłonu igrały beztrosko kwiaty motyli. Chciałem, lecz nie mogłem. Na drodze stał już mur intelektu. Sen Błądziłem w lesie rąk strzelających chciwie ku niebu na spotkanie spadającego bezbarwnym strumieniem czasu. Jego krople, przesączane przez konary palców, doznawały cudu przeistoczenia: w srebro monet, w szkarłat krwi w ciepłą porowatość chleba, w perlistość potu, w szklaną samotność łez, w złocień uśmiechu dziecka, w trupią siność alkoholu. Niektóre wychodziły jak weszły: bezbarwne. Błądziłem, szukając siebie, lecz nie znalazłem. Ręce takie podobne do rąk... Starzec Na kamiennych schodach siedzę i liczę pieniądze. Sprzedałem całą swą wiedzę, pozbyłem się żądzy. Wybrzmiałem swoją melodię, Jestem jak flet głuchy, bez ustnika. I cóż zrobię ze swym sercem suchym? Me marzenia zmarkotniały, choć kiedyś jak charty przez skwer życia żwawo gnały ku bramom otwartym. Moje ciało to futerał Już bez instrumentu. Duszę wicher grzechu zżerał A chciała być świętą. Już noc. Głowę w ciemność włożę i będę się łudził, że ktoś gdzieś prowadzi może skup zużytych ludzi. Odkrycie wędrując po krainie przedsennych majaków odkryłem złoże wolnego czasu uradowany począłem je rozgrzebywać kleił się do rąk odruchowo oblizałem palce był gorzki Czas Szedłem za Czasem skrzętnie zbierając gubione przezeń okruchy (zwane u nas chwilami) Wtedy On zatrzymał się na cząstkę siebie (zwaną u nas momentem) i rzekł: Czemu idziesz za mną Człowiecze? Nie widzisz, że zmierzam do nikąd? Czasoprzestrzeń tylko serca odmierzają jedynie prawdziwy czas tylko ramiona zakreślają jedynie prawdziwą przestrzeń tyle świata ile nas tyle nas ile miłości Trwanie byłem chmura wspomnień na nieboskłonie pamięci roni deszcz zdarzeń jestem deszcz zdarzeń zwilża piasek chwil przesypujący się w klepsydrze dłoni będę piasek chwil strofuje motyle marzeń buszujące w ogrodach Pana Litania Czasie kamieni Śpiący jak tafla jeziora w skwar lipcowego południa Czasie dębów i cedrów Wpleciony w wiekową medytację konarów Czasie rolników Szemrzący złotą strugą ziarna Czasie handlowców Wędrujący z portfela do portfela Czasie złoczyńców Napinający strunę sumienia Czasie zegarmistrzów Ogłaszany srebrnym dźwiękiem kurantów Czasie muzyków Pięciokrotnie rozpięty na słupach interwałów Czasie fizyków Uwięziony w nawiasach równań ruchu Czasie astronomów Strzegący majestatu Universum przed marzeniami podróżnika Cykliczny czasie Greków Linearny czasie Izraela Prowadź nas do Celu Który uwikłał nas w tobie Panta rei dni jak jesienne liście tkają dywan czasoprzestrzeni zdarzenia jak krople atramentu tworzą kleksy na kartach historii grzechy jak łzy Boga zastygają w kolce cierniowej korony Miłość jak płatki róży ściele drogę ku Wieczności W drodze drogą szedłem wraz z mym cieniem i zbierałem przydrożnych lat kamienie droga była najpierw gładka potem jakaś kładka rozwidlenia drogowskazów żadnych oprócz cienia chciałem wstecz od razu nie pozwolił czas tylko naprzód tylko naprzód droga wchodzi w las tu i tam przydrożne kości pobielałe od starości drogę widać mniej wyraźnie a kamienie cięższe bardziej tunel bezimiennych drzew jasne błyszczy światło gdzieś u kresu śpiew cieniu zostań ja już sam muszę Tam Drzewa i człowiek gdyby drzewa umiały myśleć wiele podałyby powodów dlaczego rodzą złe owoce rosnę na nieurodzajnej ziemi to wszystko przez brak deszczu za wilgotny klimat inne drzewa zasłaniają mi słońce upał spalił wszystko ogrodnik zapomniał o nawozach ogrodnik przesadził z nawozami drzewa nie myślą ale myśli człowiek owoce jego rozumu nie są tak dobre jak owoce jego serca Samotność ciemnym korytarzem podążam śladami stóp rozpuszczają się pospiesznie na mój widok w bezimiennych mozaikach posadzki lekki wiatr pogania korowody twarzy bladych i płaskich mijając mnie odwracają się gorliwie w pełnym bolesnego napięcia milczeniu gdzieś u wylotu sylwetki cieni machają do mnie lecz gdy podchodzę mściwie rozmywają się we mgle wyjście z tunelu ciska mnie w przestrzeń pustą i niemą hen w górze iskierki gwiazd kłują obojętnością i zamyka się Wielkie Oko na niebie Zaduszki jak zawsze taki sam wicher rozsieje tęczę po lasach i sadach jak zawsze takie same kratery ognisk zakwitną wstęgami dymu na kartofliskach jak zawsze taki sam kondukt żurawi z majestatycznym łopotem skrzydeł odprowadzi umierające ciepło jak zawsze takie same zwątpienie gryzące bardziej niż cmentarny smog umknie przepłoszone myślą przecież wiosna... wiosna przyjdzie jak zawsze jak zawsze jak zawsze inna	Mędrzec w mig wyliczam całki wielokrotne i sferyczne znam równania ruchu wszystkich planet wyznaczam skład chemiczny odległych galaktyk określam masę materii międzygwiazdowej obliczam trajektorie mezonów mi i pi rozplątuję ogniwa łańcucha DNA nie gubię się w labiryncie ścieżek ewolucji mam w pamięci daty wszystkich ważniejszych bitew cytuję nazwiska wodzów i mężów stanu rozumiem mechanizmy procesu dziejów i cóż mi z tego skoro nie znam rytmu dwóch zgodnie bijących serc Fizyk teoretyk Co dzień szturmuje stronice najeżone ostrokołami równań. Ich kolczugi tkane z wybojów czasoprzestrzennego continuum umykają z gracją łasicy przed nieudolnymi pchnięciami lancą intelektu. Co noc zasypia przytulony do pytania czy nazajutrz ujrzy Wszechświat z gardłem poderżniętym brzytwą Ockhama. Niebo patrzę w niebo negatyw szwajcarskiego sera twarz kosmosu z wysypką po ospie grawitacyjnej marzę by tłum rozbrykanych atomów uwolnił z klatki hordę decybeli a gwiazdy ganiały się beztrosko po skwerach międzygalaktycznych patrzę w niebo spokojną twarz zmarłego na której igrają lizane słońcem płatki śniegu Solipsysta lokomotywa Universum jak złota pochodnia Słowa mknie po szynach czasu za wąską szczeliną okna gna na oślep korowód efemerycznych motyli zdarzeń nie wiem skąd nadlatują nie widzę przyszłości więc jest ona złudzeniem przeszłość jawi się cieniem w jaskini mojej pamięci więc jest ona złudzeniem nic nie ma nic? cogito ergo sum Challenger na początku był błąd bez niego nic się nie stało co się stało przybył do nas z krainy gdzie wszystkie gwiazdy są zimne zamieszkał w metalowych trzewiach Faetona a myśmy go nie spostrzegli las skamieniałych wiwatów patrzy jak na falujący cokół oceanu opada z majestatem kotwicy siedem spopielałych płatków róży Niezapominajka pamięci Stanisława Lema Nikt nie przybył na Twój pogrzeb. Profesor Tarantoga zaszył się gdzieś w leśnej głuszy, pisze pamiętniki. Trurl i Klapaucjusz wciąż toczą spory na międzygalaktycznych rubieżach. Ijon Tichy wpadł w pętlę czasu. Pilot Pirx zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach (zresztą nie wiadomo do końca, czy to był naprawdę on). Hal Bregg po długiej rozterce powrócił do gwiazd. Profesor Corcoran pilnie strzeże swoich myślących skrzyń. Gracze zbyt pochłonięci rozgrywką nie zauważyli. Społeczeństwo betryzowane hormonem konsumpcji nie chce już słuchać Głosu Pana tłumionego w gąszczu technologicznej dżungli, błądzącego po bezdrożach aksjologicznej pustyni. W kondukcie milczących słów odpłynąłeś na planetę Solaris. A ja, spóźniony żałobnik, stoję nad Twoją mogiłą. Przyniosłem Ci niezapominajkę w kolorze Planety Ziemia. Bazar pamięci Janusza Zajdla W kałuży pulsującego zgiełku mędrcy sprzedawali swoje epistemologie. Mijałem ich papierowe stragany owiewany gorącymi podmuchami słów. Ten zachwalał dziadka do rozbijania skorupek nukleonów. Tamten oferował koneksje z tensorami. Inny znów wystawiał ogniwa łańcucha DNA równiutko poukładane w szufladach matematycznej komody. Oczekując przed gabinetem kontemplacji na spektakl za opuszczonymi kurtynami powiek dostrzegłem Ciebie: stałeś na szczycie góry, której szkliste zbocza z pogardą odpierały ataki rynkowego gwaru i oglądałeś uważnie ślad stopy na piasku. Gorejący krzak Matce Cmentarną ciszę okrył muślinowy szum drzew haftowany szczebiotem złotym przez ruchliwy szelest znicza usłyszałem Twój śpiew płynął smugą światła tęsknoty przez kurtynę zastygłego powietrza poczułem Twój dotyk który wszystko wie... czy Stamtąd wciąż chronią mnie ramiona Twe? Ty już wiesz jak Tam jest spokojna w ramionach Pana a ja tu sam na kolanach drżę przed gorejącym krzakiem Miłości Twej Mamo Nowe Betlejem Ojcu Pan przyszedł tego roku wcześniej. Nie czekał na pierwszą gwiazdkę, kolędę Pasterzy i pokłon Trzech Mędrców. Uniósł Cię mocarnymi ramionami ze ścieżki życia prostej, lecz stromej i kamienistej. Kopyta koni ciągnących karawan ślizgały się po lodowej tafli czasu, który właśnie dobiegł kresu. Zimowy wicher wpadł w cmentarne aleje, budził zastygłe w zadumie topole, rozsiewał igły lodowych śnieżynek. Ocierał nieliczne łzy żałobników, które wsiąkały w ziemię jak pot pracowitego drwala. Twoja krew błądziła we mnie bezradnie jak samotny ślepiec. Twoje słowa szukały gorączkowo schronienia w fortecy mojej pamięci. Twoja twarz przeglądała się troskliwie w lustrze mojego sumienia. A Tam Mama czekała już z Opłatkiem. Odrywam ludzi odrywam ludzi przyklejonych szarą codziennością do świata otwieram ich mózgi zdrapuję warstwę obowiązków. ich oczy płoną chwilę luminescencją ciekawości pożar gaśnie zalany nowym strumieniem szarego kleju Wyżyny po oceanie nieba mkną żaglowce chmur dywan lasów liże stopy a wiatr przekomarza się z włosami wokół na lotniach kadzidlanych dymów krążą strofy pochwalnych hymnów ostre kamyki słów zawracają bezradnie ku zgromadzonej u podnóża tłuszczy lecz nie ulęknę się iść ciemną doliną choć tam na wyżynach dawno odtrąbiono Twoją śmierć Wizyta przyszła znienacka mogę? spytała nieśmiało wstałem zakłopotany dawno mnie nikt nie odwiedzał kim pani jest? uśmiechnęła się tajemniczo usiadła w starym fotelu babci naprzeciw zwierciadła jestem cierpliwa łaskawa nie unoszę się gniewem nie pamiętam złego... patrzyły na mnie wyczekująco ta z fotela i ta ze zwierciadła bąknąłem coś o herbacie i że cukier się skończył... ciemno tu u ciebie chłodno przyniosłam ci płomień