Religijnie


Pokrzepienie prócz porażającej mrokiem zwątpienia pustki Kosmosu prócz dręczącej niepewnością losu pustki portfela prócz zionącej chłodem samotności pustki czterech ścian jest też ożywiająca jasnością Wiary kojąca spokojem Nadziei tchnąca ciepłem Miłości pustka Grobu Chrystusowego Prolog Maryjny przemykasz jaskółczym mgnieniem przez pierwsze stronice Genesis kreślisz ślad Nadziei zadanej na długie pokolenia powracasz brzemienna Miłością by w mrokach betlejemskiej groty urodzić świat na nowo i już w nim zostajesz Święta Gospodyni mielesz piętą kamienie naszych grzechów wypiekasz rumiane bochny Słowa Różaniec Wtedy byłam jeszcze małą dziewczynką. Szłam do szkoły gdy jesienny wiatr uderzył mnie w twarz. Zaskoczona nie mogłam złapać tchu, a on nadal bił zimnymi, bezwzględnymi podmuchami. Uciekłam w ramiona matki jak okręt szukający schronienia przed sztormem ucieka w zacisze przystani. Matka, głaszcząc me włosy, powiedziała: Nie lękaj się świata, córeczko. Wicher jest prawem jesieni, a mróz jest prawem zimy. Twardość jest prawem kamienia, a kąśliwość jest prawem osy. Lecz nie lękaj się świata, córeczko, bo on jest twoim domem. Lękaj się przede wszystkim podmuchów człowieczych serc. One bywają bardziej suche niż umarłe studnie. One bywają bardziej zimne niż wystygłe słońca. One bywają bardziej mroczne niż otchłanie Kosmosu. Wtedy się rozpłakałam. Mamo, więc jak żyć? kogo słuchać? gdzie patrzeć? którędy iść? skoro świat jest pustynią? skoro świat jest lodowcem? skoro świat jest lochem? Mama pogłaskała mnie znowu i wyszła do drugiego pokoju. Pomyślałam, że po chustkę do nosa. Ale ona wróciła promienna i wcisnęła mi w dłoń małe zawiniątko. Palcami dłoni wyczułam drobne perełki. - Co to? - wyszeptałam. Mama nie odpowiedziała, Tylko ciągle promienna zaśpiewała. Jej śpiew rozbiegł się po pokoju jak grono dokazujących jaskółek. Drgał jak kropelki rosy na wargach stokrotek. Rozpędził chmury, uciszył wiatr. Zatrzymywał przechodniów, i rozpalał w nich pochodnie oczu. Trwał. Trwał. Trwał. Wiele lat minęło. Słowa matczynej pieśni rozproszył czas. Pozostał tylko refren: Twój różaniec pięćdziesiąt paciorków, jak pięćdziesiąt gwiazd na nieboskłonie. Twój różaniec, piętnaście Tajemnic jak pomocne przyjaciół dłonie. Wiele lat minęło. Wiele razy susze bezradności, mrozy samotności, mroki zwątpień wyłuskiwały tamte dziecięce pytania: jak żyć? kogo słuchać? gdzie patrzeć? którędy iść? Wtedy moje ręce w poszukiwaniu odpowiedzi wysyłały armię palców, która przemierzała kamienisty szlak różańca i docierała do końca: do małego, drewnianego krzyża. Opuszki oglądały w zamyśleniu wypolerowane modlitwą drewno, a z zakamarków pamięci wędrował ku ustom refren matczynej pieśni: Mój różaniec, pięćdziesiąt paciorków, jak pięćdziesiąt gwiazd na nieboskłonie. Mój różaniec piętnaście Tajemnic, jak pomocne przyjaciół dłonie. Myślą, mową, uczynkiem... com pomyślał - pomyślałem... Obrazy przywarły do ściany Czasu ślepe na krew za paznokciami wstydu. Będą tak tkwiły dopóki nie zliże ich blask Twego Miłosierdzia. com powiedział - powiedziałem... Kamienie ruszyły lawiną krzywd głuche na skowyt przerażonej krtani. Będą tak gnały dopóki nie złapie ich pułapka Twej Miłości. com uczynił - uczyniłem... Rzeźby stanęły na drodze Dziejów nieczułe na śpiew żył syzyfowych rąk. Będą tak stały dopóki nie obudzi ich wicher Twego Oddechu. Serce kapłana Serce zostaje dalej, choć odeszło Ks. Jan Twardowski taki jest los kapłana przychodzi odchodzi lecz jego serce zostaje w sercach tych którym służył serce kapłana rozmnaża się cudownie zostaje w naszych sercach lecz podąża by nadal się rozmnażać idź więc i rozmnażaj swoje serce dawaj je innym Bóg Ci w tym pomoże a przez modlitwę pomogą Ci w tym także nasze serca teraz już Twoje serca Boże Ciało asfalt inkrustowany kolorowymi płatkami kwiatów przejętymi swą rolą dłońmi dziewczynek pieśń z zachrypłych megafonów przedzierająca się przez żywopłot rozgadanych wiernych kapłan dzierżący złote lico Monstrancji jak snop zboża cztery przystanki na Drodze Miłości Credo minimum przed wszystkim jest Słowo we wszystkim jest Życie nad wszystkim jest Miłość Wolność chleb albo Ciało wino albo Krew wybór należy do ciebie My z XXI wieku w pęczniejących przybytkach wiedzy coraz mniej pojmujemy w opłotkach globalnej wioski poznajemy gorycz pustelni w potężniejącym imperium wszechmocy desperacko szukamy miłości wsysani w podstępny wir dezorientacji coraz bardziej potrzebujemy Ciebie Matko Na dzień Matki Boskiej Zielnej Rozterka za nami nienawiść w zastygłej więzi z miłosierdziem przed nami przerażenie w śmiertelnym zwarciu z nadzieją Panie, dokąd pójdziemy? Modlitwa utkałeś namiot nieboskłonu z nici Myśli ozdobiłeś perłami gwiazd z ziaren Słowa ulepiłeś plemię Adama i Ewy z mułu Wolności a ono wielbi Cię wargami lecz serca ma zimne i puste jak międzygwiezdne otchłanie wypełnij je Panie Żywą Wodą ogrzej Płomieniem Miłości wszak miało być na obraz Twój i podobieństwo Bieguny obwoźne sado-macho na biegunie Ciemności wędrujące Miłosierdzie na biegunie Światła między nimi rozpostarte ręce Białego Pielgrzyma przenoszące nas maluczkich przez próg Nadziei YHWH w chaosie i nicości w krainie Genezy w wirze Armageddonu byłem jestem będę w przymierzu Materii z Miłością w nieustającym krzyżowaniu w narodzinach Słowa będę jestem byłem ponad czasem i przestrzenią za kurtyną Rzeczywistości przed wszystkim Jestem Który Jestem YHWH cztery spółgłoski hebrajskie, wg tradycji żyd. objawione Mojżeszowi jako imię Boga (wg uczonej konwencji wymawiane jako Jahwe) Gdzie jesteś? powstałem z mułu ziemi wymarzyłem cię w snach pierwszych w pierwszych chwilach wytęskniłem przemierzyłem eden od bramy do bramy aż na kobiercu Pana w sen zapadłem obudzony bez żebra ujrzałem moje marzenie jak fatamorgana piękne kość z kości mojej ciało z ciała mego z pacholęcia wyrosłem opuściłem ojca swego i matkę swoją by złączyć się z tobą przemierzyłem świat od krańca po kraniec abyśmy byli dwoje w jednym ciele wciąż tak gnam nadaremno gdzie jesteś? Ewangelia według Orzecha lubię te małe ratlerki choć jazgotem uszy dręczą czasem nawet potargają Szatę lecz to przecież nie powstrzyma Jego pochodu przez przestrzeń aż gęstą od istnień z tej sympatii to nawet namiot zbuduję z podłogą solidnie wzmocnioną wiarą światłem prześwitującym przez otwory w ścianach i sklepieniem pulsującym w rytm serca w takim namiocie nawet ratlerek może odkryć swoją budę	Ogłoszenie Szanowni Państwo! Zapraszamy serdecznie do konkursu! Może w nim wziąć udział każdy: duży i mały, gruby i chudy, bogaty i biedny, młody i stary, uczony i prosty. Nie ma znaczenia płeć, stan cywilny, rasa i narodowość. Jury pod przewodnictwem Jezusa z Nazaretu ustanowiło regulamin zawierający kryteria oceny. Tak więc szansę na sukces mają: ubodzy w duchu, cisi i zasmuceni, łaknący i pragnący sprawiedliwości, miłosierni i czystego serca, wprowadzający pokój, cierpiący prześladowanie dla sprawiedliwości, którym z powodu dobroci urągają. Nie ma eliminacji, półfinałów, finałów, dzikich kart, baraży, repasaży. Wygrać może każdy, miejsc na podium wystarczy! Konkurs jest bezterminowy; możecie wystartować w każdej chwili, lecz nie przegapcie swej szansy, bo nie znacie dnia ani godziny! Weźcie udział i wygrajcie w tych dobrych zawodach! A potem cieszcie się i radujcie, albowiem czeka na was wielka nagroda w niebie! Wszystkich Świętych’2006 Kościół p.w. świętego spokoju Jeden jest i nie ma innego prócz Niego miłować Go całym sercem całym umysłem całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary Mk 12, 32-34 zdobisz choinkę na święta suto zastawiasz stół lecz odwracasz wzrok od zmarzniętej cyganki święconą kredą znaczysz drzwi swej warownej twierdzy i stawiasz w oknie gromnicę widząc wilka w każdym przechodniu w kościele śpiewasz ochoczo kochajmy Pana, kochajmy Pana! a echo niesie pieśń w pustyni serca słysząc słowa przekażcie sobie znak pokoju posłusznie przekazujesz go sobie podziwiasz męczenników modlisz się do świętych lecz nade wszystko cenisz sobie święty spokój Zwątpienie Więc nieprzyjaciół mam miłować, oddać im szatę tudzież płaszcz? Twarda i trudna jest Twa mowa; jakże jej Panie słuchać mam? A gdy uderzy mnie w policzek, nadstawić drugi? Lepiej zwiać! Mam swoją głowę kłaść pod stryczek? Łotrom, cwaniakom dać się sprać? Dawać każdemu, kto mnie prosi, w zamian nie biorąc za to nic? A w imię czego mam to znosić? Dlaczego mam naiwnym być? Nie mogę sądzić ni potępiać, lecz miłosiernym mam być, tak? Rozum wciąż duszę mą zasępia. Trudna jest Panie mowa Twa. Modlitwa Piotrowa Jestem chwiejny jak brzoza uległa wiatrowi, kusi mnie swoim blichtrem jad zabaw uciesznych. Nie jestem godzien, abyś moją duszę złowił, odejdź ode mnie Panie, bom jest człowiek grzeszny. Wciąż stajesz na mej drodze, sieć swoją zastawiasz, wciąż się wsysasz w mojego życia wir pospieszny, mimo że Cię odpycham, Ty próby ponawiasz. Odejdź ode mnie Panie, bom jest człowiek grzeszny. W pustyni mego serca nie znajdziesz oazy, trudno, by na ruinach uczuć kwiaty wzeszły. Wszak zdradzałem Cię Boże już tysiące razy; odejdź ode mnie Panie, bom jest człowiek grzeszny. Ja wiem Panie, że umiesz po stokroć przebaczać, lecz na co Tobie robak taki jak ja śmieszny? Jakże mi do Królestwa Niebieskiego wkraczać? Odejdź ode mnie Panie, bom jest człowiek grzeszny. Choć czasem moja dusza jak pisklę chce wzlatać, lecz jak kamień upada po próbach bolesnych. Nie daj mi Panie błądzić po bezdrożach świata, podaj mi rękę Panie, bom jest człowiek grzeszny. Modlitwa drzewa figowego Zasadziłeś mnie Panie w cudownym ogrodzie, kazałeś swemu słudze podlewać, nawozić, nie usycham na słońcu i nie marznę w chłodzie, lecz nie mogę dla Ciebie owoców urodzić. Minął rok jeden, drugi, mija także trzeci, tak bym chciało troskliwość Twoją wynagrodzić, lecz choć wciąż na me liście ciepłe słońce świeci, wciąż nie mogę dla Ciebie owoców urodzić. Dałeś mi Panie wszystko, czego drzewu trzeba, nie każdemu się przecież tak dobrze powodzi. Korzenie prą ku ziemi, korona do nieba, więc dlaczego nie mogę owoców urodzić? Wszak kocham Ciebie Panie i wdzięcznością pałam, myślenie, jak to drzewu, z trudem mi przychodzi, nie mam pojęcia czemu, chociaż tak się staram, wciąż nie mogę dla Ciebie owoców urodzić. Na dnie lęku, że skończy się cierpliwość Twoja błyszczy iskra nadziei, że może się zgodzisz dać mi kolejną szansę rok następny, bo ja bardzo pragnę dla Ciebie owoc wreszcie zrodzić. Gody w Kanie wyrzuceni z rajskiego ogrodu odległości i czasu więźniowie wciąż cierpiący od miłości głodu zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie w zaspach grzechów po kolana brniecie zapatrzeni w swych marzeń miraże nie zaznacie spokoju w tym świecie zróbcie wszystko, cokolwiek wam każe gdy okrutna historii wichura bezlitośnie was smaga po głowie choć wam przyszłość się jawi ponura zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie wasze jutro tylko w moim Synu on jest Światłem na bezdrożach zdarzeń on przemieni was jak wodę w wino zróbcie wszystko, cokolwiek wam każe Namiot i dom gdy jaśniejesz w blasku wiwatów stąpasz po dywanie sukcesów smakujesz podziw w lustrze dyrygujesz czasem i przestrzenią spójrz w niebo niebo jest twoim namiotem gdy błąkasz się we mgle samotności marzniesz na lodowcu smutku toniesz w mrokach zwątpienia uciekasz przed lawiną zmartwień spójrz w Niebo Niebo jest twoim domem Głód Pana jak kwiat głodny słońca jak step głodny deszczu jak ptak głodny przestrzeni jak żeglarz głodny wiatru jak malarz głodny barwy jak biegacz głodny lauru jak poeta głodny słowa tak głodny jestem Twojej Miłości Odpowiedź na harfie czasu Bóg gra symfonię świata jej nuty zlatują na Ziemię złotym deszczem aniołów i wpadają w pułapkę naszych pragmatycznych umysłów dlaczego głusi na niebiańskie dźwięki brniemy zanurzeni w błocie nienawiści? dlaczego ślepi na złotoskrzydłych aniołów tarzamy się beztrosko w słodkim bagnie pożądliwości? dlaczego? bo Bóg chcąc abyśmy byli na obraz i podobieństwo zniewolił się podarowaną nam wolnością a my użyliśmy jej jako szyfru do zamknięcia serc Na końcu czasu na końcu czasu jest ogromne jezioro o krystalicznej toni nad którą uwijają się anioły nieskazitelnie białymi skrzydłami zlizują brudną pianę nieprawości na końcu czasu jest palmowy zagajnik w zielonych arkadach figlują rajskie ptaki wędrujący Oddech Pana spija kryształowe krople dobroci na końcu czasu jest trzcinowa chatka z widokiem na wieczorne zorze mała ale przytulna wystarczy mi na wieczność Chleb i Słowo (vilanella) Nie samym tylko chlebem żywić ma się człowiek. Twoja nauka jest jedna i po wieki będzie: winien karmić się Słowem, które mieszka w Tobie. Kto na wezwanie Twoje Panie dziś odpowie, gdy złote cielce stoją na ołtarzach wszędzie i samym tylko chlebem żywić chce się człowiek? Dziś autorytet dzierżą nie Twoi mistrzowie, realnej w świecie władzy raczej nie posiędzie ktoś karmiący się Słowem, które mieszka w Tobie. Kogóż w dobie konsumpcji w sieć Twych nauk złowię? Mam na pustyni serca głosić Twe orędzie: nie samym tylko chlebem żywić ma się człowiek? Myślisz, że ludziom teraz inne rzeczy w głowie, niż wyścig, kto mocniejszy i bogatszy będzie? Któż zechce żyć dziś Słowem, które mieszka w Tobie? Gdy głód pożądliwości spędza nam sen z powiek, każdy z nas jedno tylko musi mieć na względzie: nie samym tylko chlebem żywić ma się człowiek, winien karmić się Słowem, które mieszka w Tobie. Paruzja (vilanella) Napełń mnie Panie swym świętym zapałem. Drzewo figowe liśćmi już pokryte a moje serce wciąż jest ociężałe. W mgle samotności szedłem życie całe rzeki mych uczuć wyschniętym korytem. Napełń mnie Panie swym świętym zapałem. Tak wiele ludzi w podróży poznałem, obdarowany sławą i zaszczytem, lecz moje serce wciąż jest ociężałe. Sam nie wiem kiedy i dlaczego wdziałem frak nieczułości na miarę uszyty. Napełń mnie Panie swym świętym zapałem. Wichrem, co kędy chce tchnie porywałeś, wskrzeszałeś dusze występkiem zabite a moje serce wciąż jest ociężałe. Który nam czuwać dzień w dzień nakazałeś, spraw by zmierzch świata stał się dla mnie świtem. Napełń mnie Panie swym świętym zapałem, bo moje serce wciąż jest ociężałe. Do Króla Wszechświata Czemu mnie Królu ciągle zapraszasz? Na audiencję przyjść nie mam siły, wszak ziemski padół wciąż potem zraszam i występują z wysiłku żyły. Czemu Swym palcem na mnie wskazujesz jakby już innych nie było ludzi? Przecież mi ciągle czasu brakuje, horda kłopotów dzień w dzień mnie budzi. Czemu się Królu uparłeś na mnie? Nie jestem godzien, by Twoje rany chwałą okryte dotykać jawnie, Ja, w ziemskim błocie tak utytłany. Podobno Królem jesteś Wszechświata? Cóż więc obchodzi Cię robak mały? Który, to prawda, też chciałby latać, ale mu grzechy skrzydła spętały. Czy każdy może gościć u Ciebie bez szat godowych, z sercem splamionym? Pewnie, że czasem marzę o niebie, że wszystko będzie mi odpuszczone. Ja wiem, dla Ciebie wszystko możliwe, początkiem jesteś i końcem świata. Napełń więc moje serce trwożliwe nadzieją, wiarą, co jak ptak wzlata. Niech zejdą z oczu wszelkie marności, pokusy w święte szaty ubrane. Daj udział w twojej Boskiej Miłości teraz i zawsze. Na wieki. Amen.