Wyznanie
otuliłaś się
uśmiechniętą kołderką ironii
odbijającą sztychy mych niespokojnych rozważań
które tonęły w szemraniu chodników
nasze cienie
bawiły się w chowanego
z przechodzącymi obok latarniami
gdy zatamowałaś krwotok mych słów
jedynym
kocham
Monolog
stałaś
pośród natrętnej mżawki mych słów
cierpliwa jak jesienny pasażer
czekający wieczorem na spóźniony autobus.
milczałaś
ustami sklejonymi szminką uśmiechu
i tylko łza
która przedarła się przez palisadę rzęs
szepnęła mi szeptem utrudzonego żołnierza
jak bardzo żałujesz,
że nie wzięłaś parasola.
Katharsis
pierwiosnki
więzione do późnej jesieni
w mrocznych gruczołach lęku
tajemnice
zamknięte bezwiednie
w błękitnych kroplach milczenia
niewolnice
zerwane z łańcucha rozsądku
mknące błyszczącą autostradą
wilgotnych wspomnień
pociski
rozbijające się słoną powodzią
na bastionie warg
anioły
obmywające duszę
z kurzu nieufności
Twoje łzy
Tchórz
Powiedziałaś: odejdź.
Odszedłem.
Lecz on został przy Tobie
chociaż nigdy mnie nie opuszczał.
Boże, daj mi odwagę mojego cienia!
Rozbierasz mnie ze słów
Spadło ostatnie z cichym
westchnieniem.
Przed Tobą stoi moje milczenie.
Milczenie nagie, drżące, wstydliwe,
trochę płochliwe,
ale prawdziwe.
Utul go. Ukój. Wszak dobrze wiesz,
że Twe milczenie prawdziwe też.
Gdyby
gdyby nastała noc
z kurtyny mroku
uszyłbym ci worek snów
gdyby przyszedł świt
z diamentów rosy
zrobiłbym naszyjnik marzeń
gdyby rozkwitł dzień
z cienia topoli
rozpostarłbym namiot ciszy
gdyby zapadł zmierzch
z wieczornej zorzy
utkałbym suknię wspomnień
czas zastygł
na wymiętej fotografii
Drżenie
przemknęłaś
czarną błyskawicą
pod zacisznym sklepieniem mej codzienności
jak ptak
zgubiłaś
trzy słowa które
opadały z majestatem kotwicy
pochwyciłem je
zamknąłem w czeluściach intymności.
tylko nie wiem czemu
ciągle drżę
jak złodziej
Tęsknota
Śniłaś mi się.
Podeszłaś znienacka, gdy stałem przy otwartym oknie.
Rozpięłaś błyskawiczny zamek mej pamięci.
Patrzyłaś z uśmiechem jak trzepocą wokół naszych głów
bolesne motyle wspomnień.
Przykułem Cię łańcuchem spojrzenia na długo
długo.
Tymczasem żelazko na Twymi plecami
wypalało dziurę w historii.
Potem broniłem rozpaczliwie
Twego rozfalowanego wizerunku
przed jawą
która nadciągała bezwzględnie
jak cień sępa.
Odtrącona
wyszedłem w słońce
ty zostałaś w cieniu samotności
co chwila strofowałaś łzy
igrające w berka na bezdrożach policzków
wokół mnie fruwały motyle kobiecych sukien
a przez powietrze gęste od szczebiotów
torował sobie z mozołem drogę
twój ból
stanął obok mnie
i przeszkadzał swoim milczeniem
wysłałaś też dwa anioły
lecz zawróciły bezsilne
nie znalazłszy drzwi
do mojego sumienia
Skrzydła
spójrz
miła
wysoko:
tam się ściele
dywan obłoków!
patrz:
oto
dla Ciebie
zamówiłem
spektakl na niebie.
wzleć
miła
nad chmury!
otul wierszem
mój świat ponury.
Prośba banalna
bądź trawą młodą, radosną
wiosną
bądź rozbuchanym kwiatem
latem
kaliną co się czerwieni
jesienią
a zimą
bądź mi śnieżynek pantomimą
